Ik zat ooit bij een lezing van Chris Zegers en dat vond ik behoorlijk inspirerend. Vol passie vertelt hij over zijn reizen, zijn leven en zijn filosofie daarover. Wat ik daarin heel treffend vond? Hij vertelde, dat mensen op een feestje niet vragen: ‘Wie ben jij?’, maar ‘Wat doe je?’. Blijkbaar is het belangrijker, interessanter óf misschien gewoon makkelijker om te vragen welk beroep iemand uitoefent. We baseren onze identiteit op het werk dat we doen. In plaats van hoe ons gedragen, welke overtuigingen en waarden we belangrijk vinden (of ooit vonden). Hoe we onze vrijetijd doorbrengen… En dat maakt ons kwetsbaar.
Wie ben jij zonder je baan?
Als je je baan verliest, verlies je een groot deel van je identiteit. Dit hoor ik ook tijdens LinkedIn-trainingen voor werkzoekenden. ‘Ik weet niet meer wie ik ben, nu ik geen baan meer heb.’ Zij moeten zichzelf opnieuw uitvinden. En dat is best lastig. Want denk je wel eens na over wie jij bent? Ook als je geen baan zou hebben? Wie blijft er over? Wat we doen, is niet wie we zijn. En dat is interessant materiaal om over na te denken… Jij bent niet je baan.
Zie het als je identiteitsontdekkingsreis
Dit is het ideale moment om eens een innerlijke reis te maken (aangezien we toch geen verre reizen kunnen maken). Misschien kom je op plekken waar je nooit eerder geweest bent. En word je verrast door de schoonheid ervan! Begin eens met mijmeren over vragen als: Wat vind ik belangrijk in mijn leven? Waardoor word ik geraakt? Hoe doe ik de dingen in mijn leven? Kalmpjes aan of met veel bombarie? Neem ik beslissingen op mijn gevoel of meer met mijn hersens? Ben ik een mensen-mens. Of ben ik liever in mijn eentje? Kortom: Wie ben ik? Wat voor mens ben ik? Waar krijg ik energie van?
Jouw ware aard
Om weer te ontdekken wie jij bent, jouw ware aard, ga je terug je kindertijd. Hoe was je als kind. Was je dromerig? Was je speels? Was je verlegen? Of was je net als ik een avonturier. Ik had een stok met een zakdoek daaraan vast gebonden. Die legde ik op mijn schouder en vertrok met de boodschap: ‘Mam, ik ga op avontuur.’ En wat was dan mijn grote avontuur? Niets meer dan struinen door de weilanden en een snoepje op een boomstronk. Het leven was fijn en vol zonneschijn. Het was míjn ultieme gevoel van vrijheid. Voor mij (nog steeds) het allerbelangrijkste. Totdat donkere wolken zich samenpakten. Mijn vader overleed. Ik raakte het kwijt; mijn onbevangenheid, de luchtigheid van het leven en het vertrouwen dat een ouder onvoorwaardelijk geeft.
Stiekem verlang ik terug naar dit persoontje
Dit kind in mij, dat zo onbevangen, vol vertrouwen én vrij in het leven stond. Dit kind zou het podium pakken en daar zonder enige gêne een liedje zingen of een dansje doen. Zij zou mensen inspireren met alle avonturen die ze beleeft. Ze zou alles doen, wat ik eng vind. Hoe kan ik die persoon weer terug vinden? Of maar een klein stukje. Heb jij het antwoord? Het woord dat mij dan te binnen schiet is: Comfort zone…. Je hierbinnen blijven bewegen, helpt in elk geval niet. Dus geef ik mij op voor een online training humor colleges. Niet zozeer omdat ik cabaretier wil worden. Maar ik wil wel iets van de bewegingsvrijheid ervaren, die ik als kind zo vanzelfsprekend vond. Jezelf door veel zelfspot niet zo serieus te nemen. Door anders te denken kun je je leven luchtiger maken. Een klein stapje dichter bij het kind in mij.
Wat zou jij graag terug vinden in jezelf?
Welk stapje zou jij willen zetten om weer iets dichterbij je zelf te komen? Je ware zelf. Door net als ik onbekenden aan te spreken op straat en in de supermarkt. Ze een compliment te geven en er een gesprekje aan vast te knopen. Een speech te schrijven over mijn grootste pijnpunt in het leven en daar dan ook nog eens veel humor in te verwerken? Het vervolgens voor te dragen aan mensen die ik niet ken? Ik vind het spannend. Het maakt kwetsbaar. Maar… Het geeft wel een heel lekker gevoel als je het ‘gewoon’ gedaan hebt. Stapje voor stapje.
Durf je dat aan?