Ik ben van de categorie ‘doordenkertje’. Een echte denk-expert. Ik kan de hele dag nadenken. Over werk. Privé. Over mezelf. Over anderen. Waarom iets is zoals het is… Piekeren? Zo wil ik het zelf niet noemen. Maar mijn brein maakt duidelijk overuren. Net terug van een relaxte vakantie neem ik mezelf voor: Ik ga meer leven volgens de Jamaicaanse filosofie: ‘No problems in Jamaica only situations’.
Probleem opgelost. Nieuw probleem.
De vrolijke Jamaicanen hebben weinig nodig om (ogenschijnlijk) onbezorgd te leven. Korte broek, slippers, stukje jerk (pittige kip), muziek en natuurlijk rum. En wij. Wij moeten presteren. Iets bereiken. En als we het hebben? Dan maken we ons zorgen dat we het kunnen verliezen. Wat leveren deze zorgen ons op? Vooral verloren uren, frustratie en slaapgebrek. Elke keer als we een probleem oplossen, bedenken we wel weer een nieuw probleem. En wie veroorzaakt die problemen? Juist: je verstand. Je verstand gebruiken om minder te piekeren werkt niet. Je verstand veroorzaakt het piekeren juist. Heel handig dus om de ‘uitknop’ te vinden.
Ik sla mezelf op mijn hoofd
Staat de knop aan? Dan maak ik me zorgen over mijn baan (hoe kan het nog beter, creatiever...) of over mijn relaties (besteed ik wel genoeg aandacht…). Ik doe mijn uiterste best en werk er hard aan. Waarom doe ik dat? Om op het punt te komen, dat alles loopt zoals ik graag wil. Daarmee bereik ik rust en ontspanning. En hoef ik me geen zorgen meer te maken! Hmmm, als ik het zo nalees… Klinkt alsof ik mezelf steeds op mijn hoofd sla, omdat het zo lekker voelt wanneer ik daarmee ophoud. Zou het helpen om de behoefte ‘het altijd beter willen doen’ los te laten? Me daarover zorgen maken, lost toch niets op. Sterker nog. Het maakt de dingen juist alleen maar groter. Alles wat je aandacht geeft groeit.
Wat is het ergste dat je kan overkomen?
Ik kan beginnen met relativeren. Me afvragen: Wat is het ergste dat me kan overkomen? Dat jij er achter komt, dat ik niet perfect ben. Maar ach, dat wist jij toch al. En daar maak jij geen enkel probleem van. Misschien wist ik het zelf nog niet. Probeer ik mezelf daar nog steeds van te overtuigen. Loslaten leidt tot acceptatie en acceptatie leidt tot ontspanning. Als ik kan loslaten, wat ik denk en vind wat ik allemaal moet doen, voel ik me meer ontspannen. Ik kan niet alles beïnvloeden: ‘Het is zoals het is.’ Dan ben ik toch al mooi op weg naar de Jamaicaanse filosofie. No problem man!
Genieten van wat ik niet hoef
Kan ik dan zomaar stoppen met nadenken over jou, mezelf en alles daar tussenin? Ophouden met zorgen maken? Met een druk op de knop het verstand even uitzetten? Dat is een grote stap! Voelt ook wat tegennatuurlijk. Maar ik kan wél gaan inzien, dat ik met al dat denken niets bereik. Een eerste stap uit de illusie. De illusie dat ik met mijn verstand problemen kan oplossen. En misschien hoef ik er ook niet hélemaal mee op te houden? Uiteindelijk is het creëren van gedachten ook leuk en leerzaam. Maar ik kan me voornemen, wat vaker te genieten tussendoor. Genieten van wat ik niet hoef te doen. Dat het leven goed is! Ook als het niet perfect is. Ik niet prefect ben. En al het andere los te laten. Want dan krijgen we wat we eigenlijk zoeken: Een gevoel van ontspanning en rust, zodat we kunnen genieten van het leven. Ja man!
Ik zoek mijn slippers op en dein mee op de klanken van Bob Marley. Benieuwd naar jouw vakantie-filosofieën!
Comments