In dit geval de R van: Rust én Ruimte. Na drie weken rondreizen door Canada heb ik aan den (eigen) lijve mogen ondervinden wat Rust en Ruimte met je doet. Canada is gróót en ze hebben zoveel ruimte. Wauw! Ook onze camper was huge, maar deze misstond totaal niet op de grote wegen en ruime plekken. Ik voelde me klein en nietig in de grootsheid van de prachtige natuur. Ik werd mij er steeds meer van bewust wat dat eigenlijk met me doet. Zowel fysiek als mentaal.
Rust in het hoofd…
De Rust, die uitgaat van de natuur, het geeft zoveel ontspanning in je lijf. Het buiten leven. Het niks moéten. Geen zorgen voor morgen, je leeft vandaag. Wat willen we vandáág doen? De 1001 gedachten en to-do-lijstjes die normaal gesproken in mijn hoofd zitten… Ze hebben ook vakantie, ze zijn er deze weken niet (misschien hielp daarbij ook het gebrek aan wifi). Er is rust in mijn hoofd. Een heerlijk gevoel van kalmte. Hoewel al die ontspanning ook een keerzijde heeft: Ik lag om 21.30 uur op apegapen.
Ruimte om je te bewegen
Heerlijk die Ruimte om je te bewegen zonder dat iemand in je omgeving er bovenop zit en er iets van vindt. Geen bumperklevers, geen middelvingers na wat onhandig gemanoeuvreer met een wat lompe camper, geen hectiek. Gewoon Respect voor elkaar. Iets wat eigenlijk een doodnormaal gegeven zou moeten zijn. Maar zo vaak ver te zoeken is. Leven en laten leven, lijken de Canadezen te hanteren. En ze springen in de benen als hulp nodig blijkt (achterwaarts inparkeren is ingewikkeld).
Dit gevoel… Ik wil het vasthouden!
Het voelt fijn om me niet opgejaagd te voelen. Om de Ruimte te voelen om ‘fouten’ te mogen maken. Zonder daarop aangesproken of afgerekend te worden. Sterker nog, om een helpende hand toegereikt te krijgen. Dat voelt als de persoonlijke Ruimte om te kunnen groeien en ontwikkelen. De dingen te doen voor mij belangrijk zijn. Gerespecteerd worden om wie je bent en hoe je doet.
De 1001 gedachten komen en gaan inmiddels weer volop. Dat is onveranderd. Wat wel veranderd is? Mijn keus wat ik ermee doe. Vooral belemmerende gedachten, waarmee ik mijzelf niet sterker maak. Gedachten als: ‘Dat kan ik nooit?’ en ‘Hoe moet mij dat ooit lukken’. Deze gedachten herken ik en probeer ik te laten voor wat ze zijn. Ze werken verlammend en maken me onzeker. En zo wil ik niet zijn. Zo wil ik ook niet leven. Ik wil de Rust en kalmte in mijn hoofd ervaren en de persoonlijke Ruimte voelen om fouten te mogen maken. Zodat het gevoel gaat overheersen: ‘Ik kan het, ik kan de wereld aan’.
Wat drie weken Canada met je doet :)
Ik kan het je zeker aanbevelen om te gaan. Het is een wonderschoon land. Soms zie je beren op de weg, maar in dit geval vond ik dat een geweldige ervaring. De mensen zijn sympathiek en ontspannen. Waarschijnlijk jarenlange ervaring met de Rust en Ruimte.
Als we elkaar nu allemaal een beetje Ruimte geven en af en toe met Rust laten. Zouden we dan samen niet wat meer ontspannen in de samenleving staan? Leven en laten leven, omdat iedereen de dingen nu eenmaal anders doet dan jezelf zou doen. Zullen we dat respecteren van elkaar? En misschien zelfs een beetje gaan waarderen? Deal!