Euh Mariël, kon je niets pakkenders bedenken? Ik zie het je denken. En je hebt gelijk, het is een open deur. Maar ook gewoon zó waar: Oprechte aandacht doet iets met je. En helemaal in deze tijd, waarin veel mensen zich toch eenzamer en somberder voelen dan ooit.
Oprechte aandacht, het geeft vertrouwen. Het nodigt uit en laat je stralen. In deze covid-tijd, waarin we zo beperkt zijn in onze contacten, zouden we bewuster mogen zijn van wat aandacht met mensen doet. Want andersom werkt het ook zo. Geef je jouw aandacht, dan gebeurt er iets in het gesprek: er ontstaat verbinding. Op basis van wederzijds respect. Zonder oordeel. We halen het beste in elkaar naar boven. We luisteren en zijn oprecht nieuwsgierig wat de ander bezig houdt én daar nemen we in alle rust de tijd voor… En juist dat laatste, daar ga ik volledig voor de bijl.
Enorme hang naar het leven
Ik weet van mezelf dat ik voldoe aan een aantal eigenschappen van een goed luisteraar; ik ben nieuwsgierig, stel graag vragen en heb daarbij een open houding om een veilige omgeving te creëren. Waar het me aan ontbreekt? De rust… Ik voel me zo opgejaagd! Niet dat je dat ziet aan mij. Nee, ik ben de rust zelve. Hoe kan dat dan toch zo?? Ik heb een enorme hang én drang naar het leven en wil álles meemaken. Ik wil nog zoveel ontdekken van de wereld. Van mezelf. Van jou. Van het leven. Maar het moet (en ik benadruk móet) wel zo snel mogelijk… Voordat je het weet is het te laat. Heb je je kans gemist en kan het niet meer. Het is mijn pijnpuntje, ontstaan ergens in het verleden en voorlopig in mijn rugzakje. Voor mij reden om het verder te onderzoeken.
Confronterende spiegel
Ik heb het voorrecht om gecoacht te worden, op het moment van schrijven. Ik word gespiegeld op hoe ik denk, mezelf verwoord en waar ik tegenaan loop. Dat is soms nogal confronterend. Maar gelukkig vooral heel leerzaam en leuk. Tijdens de gesprekken werd me gevraagd om een paar foto’s mee te brengen van mijn familie. Ik stuitte op een foto van mijn oma en mijzelf. Ik denk dat ik een jaar of zeven was. Deze foto raakte me. Mijn eerste gedachte: ‘Dus dit is wat er gebeurt bij oprechte aandacht.’ Je ziet de liefde, warmte, de verbinding en het enthousiasme van de foto afstralen. We versterken elkaar. Zo mooi. En ik zie rust. Ik geloof niet dat ik daar al zoveel haast had met mijn leven te leven. Sterker nog, ik denk dat ik er alles aan deed om het moment zo lang mogelijk te rekken om nog niet naar bed te hoeven 😉.
Hoe kan ik terug naar de rust…
Door bewustere keuzes te maken in wat ik wil, kan ik meer rust creëren. Dus mijzelf vaker afvragen; wat WIL ik graag in plaats van wat moet ik? Wat vind ik echt belangrijk in mijn leven? Waar wil ik graag de tijd en energie in steken? Door niet alle opties open te houden en alles te willen (of moeten), hoop ik meer focus en rust te krijgen. Die overtuiging moet echt nog wel even landen in mijn systeem. Want, geloof me, ik wíl je graag mijn aandacht geven. In alle rust het gesprek met jou hebben over wat jou bezig houdt, wat mij bezig houdt. Verbinding maken door nieuwsgierig te zijn, vragen te stellen en simpelweg elkaar je tijd geven! Maar gun me nog even wat extra tijd. Om ruimte te maken in mijn rugzakje. En terug te komen bij mijn zevenjarige ik, die alle tijd en rust had voor een aandachtig gesprek met haar oma.
Ik wens je fijne gesprekken met je dierbaren de komende feestdagen! Met oprechte aandacht en in alle rust!